zondag 14 augustus 2016

Pen Y Ghent

Malham, 14 augustus 2016, de overwinning op Pen Y Ghent
We hebben ons tentje opgezet in het mooie maar wel erg drukke plaatsje Malham. Het is een Nomad, Desert Rose III, koepeltentje en al zeker 15 jaar niet meer gebruikt. Van een viersterren adres naar een camping is wel een erg grote overstap zo blijkt. Omdat er vrijdagavond langdurige regen voorspeld was durfden we het er niet op te wagen en lieten we het tentje waar het was op de campingsite bij Malham Cove ( de plek van de Harry Potter scene) en sliepen in een B&B. Na inspectie de volgende dag bleken er wat plaknaden te lekken maar de weersvoorspellingen waren beter dus zaterdagavond waagden we het erop. Veel gekreun en gesteun want je moet op handen en voeten het tentje in en er ook zo weer uit. Met onze grote enigszins stramme lijven valt dat zeker niet mee. Zo ook in de avond nog even lekker buiten zitten, de midges eten je met huid en haar op. Vannacht om half een werd ik door Hans met een grote boze schreeuw uit dromenland gewekt. Het grondzeil was gigantisch lek, de plakband op de naad was losgelaten en alle grondwater had zich door de druk op de grond van onze slapende lijven, door de naad heen geperst en verzameld tussen onze slaapmatjes, in het kussen en de slaapzak. Grote paniek, boosheid, verwijten en vooral wat nu? Nadat we gekeken hadden wat er nog droog was hebben we ons zo goeden zo kwaad als het ging hiermee warm gehouden, met het water nog onder de slaapmatje BLEHH. Daarna zijn we uiteindelijk toch weer in slaap gedommeld en vanochtend al om 7 uur weer op, met zon.  Met voor de tent een lekker Engels ontbijtje om het weer goed te maken, want Hans heeft toch al zo’n grote hekel aan k(r)amperen. Met een grote rol ductape hebben we de tent nu provisorisch gerepareerd. Hij is denk ik alleen nog maar geschikt voor de desert, het doet zijn naam eer aan, en kan na de vakantie zo rechtstreeks in de vuilniscontainer.
Vandaag was de grote dag om de Pennine Way ook voor het gevoel echt af te gaan maken; Pen Y Ghent moest nog bedwongen worden, de detour van dag  6 vonden we enigszins een spelbreker. Dus sportpak aan, wat makkelijk zit om te klauteren, en in de auto naar Horton in Ribblesdale, want daar staat de blody Bast…….Nou, YEAH! het is dus gelukt en het viel eigenlijk best wel een beetje mee. Met een helpende hand van een zeer charmante  Engelsman werd ik over het laatste akelige richeltje getrokken en kon ik mijn triomf uitgebreid vieren op de top. Daar stond in het zonnetje al een groot gezelschap met een fles champagne klaar. Helaas erg teleurstellend, niet voor ons, er werd daar blijkbaar jaarlijks een verjaardag gevierd. Wat een goed idee!?
Terugkijkend op ons grote avontuur zijn we blij en trots dat we dit aangegaan zijn. En onze Mini Bogtrotters zullen er de volgende keer ook zeker weer  bij zijn, zo hebben ze ons verteld! Het was een vakantie die we in onze top 5 van geweldige vakanties kunnen bijschrijven en nee, we hebben er zeker geen spijt van en zouden het zo weer over willen doen. Dus, what’s next?

donderdag 11 augustus 2016

Dag 18 Byrness naar Kirk Yetholm

Dag 18 FINALE van Byrness naar Kirk Yetholm 23 Km
We zijn eindelijk na 430 km en 12 duizend hoogtemeter gefinishd!
De dag begon vandaag goed en we waren wat zenuwachtig voor het laatste deel. We hadden slecht geslapen en een dubbel gevoel.  Alles klaarmaken, de weersverwachtingen leken goed, rugzakken en tassen inpakken voor het laatste full english ontbijt zodat we direct weg konden. Maar dus moesten  wachten, en daar zijn wij heel slecht in, totdat het busje ons terug bracht naar Windy Gill waar we gisteren gestopt waren. We leken deze ochtend op een enkeling na de enige “normale” personen aan het ontbijt. We kunnen daar een volledig hoofdstuk aan wijden maar dat lijkt me hier niet zo  gepast. Niet iedereen zal het er trouwens mee eens zijn dat wij normaal zijn want wie gaat er nu zo’n rotstuk in zijn vakantie in zo’n regenachtig land met die temperaturen lopen? In de ochtend was het prachtig weer maar tegen de middag zagen we de regenbuien in de verte al aan komen drijven dus regenjas aan. Ook dat hoort bij zo’n laatste dag. Ook vandaag weer grote leegte. De finish was emotioneel en we werden tegemoet gelopen door onze vrienden Viv en Allan. In het Border Hotel werden we met open armen ontvangen met een certificaat, we mochten ons inschrijven in het grote boek en kregen postuum namens de Alfred Wainwright a half a pint of beer. Wainwright is voor wie hem niet kent een fanatieke fell walker die alle heuveltoppen in het Lake District zeer minitieus getekend heeft en de Coast to Coast walk op de kaart gezet heeft. Hij heeft ook de Pennine way gelopen en vond het zo’n rotstuk met enorm veel BOG dat hij heeft vast laten leggen dat iedereen die de Pennine way in 1 keer uitloopt een held is en op zijn kosten een half a pit of beer krijgt. CHEERS!!!!
NB deze week camperen we nog in Engeland en er is mooi weer voorspeld. Pen Y Gent staat op mijn things to do lijstje en ik zal deze top geslecht hebben voordat we op 16 augustus in Nederland terug zijn!
Dag hier ook voor de laatste keer Sjarreltje en Beertje. Ook wij zijn vandaag door ons vriendje met tranen ontvangen. Halverwege het pad zat onze Maddy huilend met zijn rugzakje op zielig te zitten. Hij was ons komen zoeken en was de weg kwijt geraakt. Gelukkig zijn we nu weer bij elkaar en kunnen we vandaag lekker met de beentjes om hoog en doen lekker helemaal niets meer! Ohja! Op de foto zie je Hans  en Carlita met ons nieuwe wandelvriendje Worcester en zijn baasjes Jo en Robbie.

dinsdag 9 augustus 2016

dag 17 van Byrness naar Windy Gyle

Dag 17 van Byrnes naar Windy Gyle 24 km
Leegte en overbodige bagage
Wandelen zorgt ervoor dat je hoofd leeg raakt en een meerdaagse tocht zoals de Pennine Way zorgt ervoor dat je ook alle overbodige bagage in je hoofd ergens op een heuvel achter laat. De gewone wereld thuis lijkt inmiddels erg ver weg en je blijkt goed in staat te zijn uit een tas te leven. Onze tassen zorgen natuurlijk weer voor de nodige hilarische opmerkingen zoals “zit er nog een extra persoon in?” Je snapt het al, ze zijn erg zwaar en lomp. Desondanks hebben we er alles uit gebruikt behalve die in totaal 9 lange wandelbroeken (samen hoor!). We hebben alleen in korte broek met of zonder regenbroek gelopen. Zoals ik gisteren al aangaf bevinden we ons in het minst bevolkte deel van Engeland. Dat betekende vandaag een lange tocht door glooiende/rollende heuvels, geen mensen, veel schapen, wilde geiten en totale stilte. Je hoort echt helemaal niets, behalve de wind. Dan ben je dus uren alleen met al je kleine en grote “ontberingen” en je rondstuiterende gedachten, heftig dus. Het was helaas wat kouder, maar gelukkig vooral droog, soms wat vette regendruppels, maar de meeste (pooring) regenwolken gingen voor en achter ons heen. Hier is gedurende deze week een meteorietenregen zichtbaar. Hopelijk is het helder en zien we wat vanavond. We zijn blij weer op ons gezellig drukke logeeradres te zijn en kijken uit naar morgen, de finish alwaar we opgewacht worden door onze Engelse Coast to Coast vrienden Viv en Allan.
Ja hallo, hier nog de mini bogtroppers, oh nee hoppers. We zijn een beetje verdrietig want een domme boer heeft ons mini hondjes genoemd, toen we over z’n erf liepen en aan de praat raakten. Hij zei dat zijn hond veel groter was dan die in de rugzak van Hans en Clita zaten. Poehhhh, gelukkig kunnen we morgen weer chillen!

maandag 8 augustus 2016

Dag 16 Bellingham naar Byrness

Dag 16, Bellingham naar Byrness, dicht bij de Schotse grens, 25 km
We waren nog vergeten te melden dat we de wandelstokken ook gebruiken als peilstok om de moerasdiepte te meten en als kapmes tegen de akelige brandnetels. Inmiddels kun je ons volleerd bog-hoppers noemen. Allebei hebben we al meer dan 1 sensationele commando-rol gemaakt, op zijn kop de bog in. Vandaag hebben we de Pennines achter ons gelaten en morgen gaan we de Cheviots in. In de boeken worden de komende 2 dagen als 1 dag beschreven, maar dat trekken we niet want dat is 42 km in 1 dag en in totaal 1500 meter om te stijgen. Daar het hier het meest afgelegen en lege deel van Engeland is zijn er nauwelijks overnachtingsmogelijkheden. We verblijven daarom 2 dagen op het zelfde adres en worden morgen halverwege het traject weer opgehaald en de dag erna weer afgezet, wat een ongekende luxe. Het kost alleen 4 miles wandelen in totaal extra. Hier in de tuin staan ook de nodige tentjes van de die-hearts. Forest View Inn is een zeer wandelaars vriendelijk overnachtingsadres. We werden onthaald met thee buiten in de zon en onze erg modderige schoenen werden voor ons schoongemaakt en te drogen gezet. Allerlei generaties, landen en leeftijden zijn aanwezig en in de conservatory (serre) worden de aanwezige blessures, horror-verhalen en ervaringen uitgewisseld bij een glaasje bier. Vandaag was weer een prachtige dag met de nodige bog. Onze bog-trotters hebben we inmiddels omgedoopt naar bog-hoppers. Het navigeren is tot nu toe nog goed te doen op een aantal kleine foutjes na. Zo stonden we gisteren voor een watertje wat we volgens de kaart over moesten steken… we zagen woest stromend water, wat gladde stenen en vooral geen mogelijkheden om droog over te komen. Hans zag de bui al hangen na een eerdere ervaring met een dramatische duik de rivier in en een op de draad toe natte krijsende echtgenote. Wat nu?  Ik was al bezig met mijn noodscenario op blote voeten doch 50 meter verder op bleek er alsnog een bruggetje te zijn, oefffff. Gelukkig hebben we 2 wandelboeken, een OS-app en 2 wandelkaarten. Hoe kunnen we nu nog verdwalen? Morgen de eerste dag in The Cheviots, Schotland, we kijken er naar uit! We hope the weather will be kind to us.


zondag 7 augustus 2016

Dag 15 Once Brewed naar Bellingham

Dag 15, Once Brewed Inn naar Bellingham, 26 km, nog maar 3 dagen tot de finish!
Lang leven de wandelstokken!, een lofzang over de walking poles.
Mijn eerste wandelstok, jaren geleden,  heb ik niet zo lang gehad, net zoals mijn houten tennisracket. Beiden zijn gesneuveld tijdens een moment van grote frustratie, of extreme passie, hoe je het ook noemen wilt. De stokken helpen ons nu door de zwaarste momenten van de dag heen en Hans heeft ze hard nodig. Zonder zou zijn inmiddels erg gammele knie er voor gezorgd hebben dat we al ergens gestrand waren. De wandelstokken zijn inmiddels een verlengstuk van ons lijf geworden en in principe verplaatsen we ons al dagen op 4 benen. Ze ontlasten de knieën, ze geven wat extra steun en vooral zekerheid op moeilijke stukken, ze voorkomen regelmatig een uitglijer, zorgen voor extra (nog meer) snelheid heuvelopwaarts, zijn een handige vliegenmepper, houden nieuwsgierige en boze koeien op afstand, zorgen voor lawaai om schapen van het pad af te jagen, zijn een handig instrument om viezigheid onder de schoenen weg te peuteren, je krijgt er stevige armspieren van en indien noodzakelijk kun je er mee op je rug krabben bij jeuk. Je snapt het al, we kunnen niet meer zonder en bewegen ons als een stel senioren (tja 50 plus) met nordic walking stokken door de heuvels en weilanden. En dan te weten dat we altijd erg neerbuigend deden over de mafkezen die met hun stokken wandelden. Hierbij alsnog onze nederige excuses.
Ja hoor, hallo hier zijn Beertje en Sjarreltje. Wat een bullshit (oeps mogen we niet zeggen) verhaal. Geloof er maar niets van! Regelmatig vallen wij bijna uit de rugzak, niet alleen van het lachen maar ook omdat ze weer over elkaars stok heen struikelen. Worden wij bijna gelanceerd. Die dingen zitten alleen maar in de weg als ze over hekjes moeten klimmen en regelmatig blijven ze steken achter een steen of verdwijnen ze voor de helft in de modder. Ook glijden ze er mee uit op natte stenen en die vliegen en midges krijgen ze er ook niet mee te pakken. En wij hebben bijna geen plek meer wanneer die dingen opgevouwen in de rugzak zitten, niet zo vaak gelukkig!
Nou, dat is dus wel duidelijk, er zitten 2 kanten aan elk verhaal. Vandaag was een heerlijke dag en de tocht ging eerst nog een stuk  up and down and again and again, langs de Hadrians Wall en ook voor een deel door de bossen voor de verandering. Geen regen, niet koud, alleen een erg sterke wind, gelukkig in de rug, en geen enge richeltjes om van af te waaien. We kijken uit naar de finish met een enigszins dubbel gevoel. De grote dag is woensdag 10 augustus, over drie dagen dus. Jammer dat het voorbij is, fijn voor ons lijf want dat begint toch wel enige kleine mankementen te vertonen. Maarrrr, kreeg vandaag nog wel een compliment van een Australiër geboren in Nederland (die ik er vet uit liep op de helling met stokkies natuurlijk) dat ik extreem fit was (haha goed voor mijn ego!), met de complimenten dus  voor Sub en Genco, onze bootcamptrainers! Vandaag hebben we weer een goed logeeradres en we zijn vol goede moed, op naar de laatste drie dagen, maar eerst naar de pub!

zaterdag 6 augustus 2016

Dag 14 van Greenhead naar Once Brewed ( Twice Brewed inn)

Dag 14 van 18, Greenhead naar Twice Brewed Inn, 13 km, Ascent 540 meters
Een makkelijke cq rustdag, AMEHOELA! De Hadrians Wall maakt een golfbeweging door het landschap dus als je deze volgt is het steeds up and down, dat is nog eens fitness! Wel opnieuw prachtig weer en daardoor enorm mooie vergezichten. Zelfs Cross Fell is te zien, nu beter en dan toen we hem in de mist beklommen. Hadrians Wall is een grote toeristische trekpleister, dus het was relatief druk met zeker 50% Nederlanders en Duitsers. Die gezichten en lengtes haal je er zo tussen uit. En, ze halen je aan juiste kant in bij het lopen. De Romeinen hebben er blijkbaar 8 jaar over gedaan om deze muur te bouwen. Je vraagt je af, wat kwamen ze hier doen, hoe hebben ze de stenen uit de rotsen gehaald, in vorm gehakt en naar boven gekregen en wie moesten dit doen? Er werden begreep ik vooral slaven uit Duitsland en Engeland ingezet. De soldaten werden voor andere doelen gebruikt en hadden een bagage van 40 tot 50 kg per persoon bij zich. Dat kun je je bijna niet voorstellen. Na de val van het Romeinse rijk is de muur snel in verval geraakt en zijn op vele plekken de stenen hergebruikt. Desondanks zijn er nog genoeg oude restanten van muren, wachttorens, forten en dergelijke over. Fascinerend! Voor het goede en zonnige weer hoeven we in ieder geval niet naar Italië want de zon schijnt vandaag volop. Het weer is trouwens een geliefd onderwerp om over te klagen hier in Engeland, nog een graadje erger dan de Nederlanders doen. Iedereen heeft het over het weer en de vooruitzichten, men wenst je  “I hope the weather is kind to you “ bij een afscheid en op BBC1 tonen ze ook om de 15 minuten de weersberichten. Hoe zou dat nu komen? Morgen verder langs de muur op naar Bellingham. Van die twee uit de rugzak hebben we vandaag geen reactie ontvangen. Waarschijnlijk hebben zij ook te kampen met vermoeidheid van de afgelopen vermoeiende dagen!!

Dag 13 Alston naar Greenhead

Dag 13 van 18, Alston naar Greenhead, bijna 29 km
Gisteravond werd het na het eten nog erg gezellig in de pub. Een aantal mede bogtrotters schoven nog even aan en de sterke verhalen vlogen over en weer zodat het toch weer erg laat werd. Mooie ontmoetingen, geweldige verhalen, aardige gelijkgestemde mensen. Zoals een student uit Wales die gedurende drie maanden met een rugzak van 25 kg een aantal lange afstand paden in Engeland loopt. Hoe doe je dat vraag je je af? Klauteren via een glad steil pad langs een waterval, lopen over modderige moerasgronden, enge smalle richeltjes? Zo ook een vader en een zoon uit Duitsland. De vader wil nieuwe schoenen voor zijn zoon kopen want de zool ligt eraf, maar hij loopt nog liever op blote voeten en wil de tocht perse op de zelfde schoenen af maken. Een jonge leraar die al ploeterend samen met zijn knuffelaap Rose loopt, 2 dames met 2 heuphoge honden die bang van schapen zijn en niet over de hekjes heen te tillen zijn, (Worcester heeft harnasje met handvat op de rug, net een handtas) etc. Iedereen gaat overdag zijn eigen weg maar het mooie is dat we elkaar wel in de gaten houden op de zwaardere en gevaarlijkere delen als Cross Fell en ook actie ondernemen als nodig. De tenten waar een aantal van hen in slapen zijn ook een verhaal op zich. De een heeft er een in de vorm van een sarcofaag en zo gauw hij zich beweegt tikt hij het tentdoek aan en is hij  kliedernat, de andere twee liggen in een 1.5 persoonstent en moeten op commando omdraaien, en dan nog maar niet te denken over hoe ze zo’n natte tent weer in hun rugzak krijgen….We hadden gehoopt dat het vandaag wat makkelijk zou zijn. Het was de hele dag prachtig weer doch de lange afstanden beginnen zich (bij deze oudjes) toch te wreken, maar dit blijkt gelukkig ook bij onze mede wandelaars zo te zijn. De omgeving was prachtig maar regelmatig moesten we een poortje passeren om van het ene weiland in het andere te komen. Die heb je hier in vele vormen en maten en meestal moet je klimmen, klauteren, ergens door heen wringen met je rugzak, of je been ergens over heen gooien en via brandnetels je weg weten te vinden. Alsof de boeren het je extra moeilijk willen maken dat je gratis over hun land mag lopen. Grote delen waren agv  de heftige regenval van de afgelopen dagen ook erg nat, dus regelmatig fierlljeppen en zelfs  zodanig dat ik aan het eind van de tocht hevig verschrikt tot boven mijn knie in de bog zakte, er vervolgens uit getrokken werd en toen nog een aantal kilometers verder mocht sukkelen met natte voeten, modderige sokken, schoenen en benen door de onvoorspelbare bog. Met de tong redelijk op onze inmiddels erg natte tenen kwamen we uiteindelijk in Greenhead aan in een prachtige kamer, paars met drie bedden, en een riant ligbad. Genieten dus! Opnieuw nu  in de pub bij het eten weer een prachtige ontmoeting. Drie 50 plus heren, waarvan eentje 70 jaar, die morgen nog 8 miles van de Pennine Way gaan afleggen omdat dat het de oudste van het stel dat ene stukje een aantal jaar geleden niet gelukt was. Hij wilde het alsnog netjes voltooien. Samen met Hans hebben ze een goed glas Wiskey op de goede afloop gedronken. Misschien ga ik dat in de toekomst ook nog doen met Pen Y Ghent?? Op mijn 70e jaar als nog klauteren.
Morgen een heel rustige dag, slechts 8 miles naar Twice Brewed Inn. Hard nodig! Dus pas om 9 uur ontbijten. Cereals deze keer ipv full engish breakfast? We gaan er een cultureelhistorisch getint dagje  met uitgebreide site seeing van maken en de Hadrians Wall, muur van de Romeinse  keizer Hadrianus met restanten van oude forten ed, uitgebreid bekijken. Hoe zouden die Romeinen hier hebben kunnen marcheren op sandalen en rokjes op die gladde modderige/moerasachtige ondergrond? Zouden Astrix en Obelix hier ook nog geweest zijn? Volgens Hans wel, maar om hen maar alvast te citeren “Rare jongens die Romeinen…..” want wat doe nou je in zo’n vochtig en kouwelijk land als je uit ItaliĆ« komt?
NB voor onze van oorsprong uit Noord Oost Nederland afkomstige volgers een foto van het fierljeppen op zijn Brabants.